De belangrijkste reden is volgens mij: dat we vanbinnen onzeker zijn en het zelf niet zeker weten. We denken veel na (leven in ons hoofd) en lopen rond met de knagende vraag of we het wel ‘goed’ doen. Die bevestiging geven we dus onszelf niet vanbinnen, maar gaan we bij anderen zoeken. Dat zoeken van externe bevestiging betekent trouwens niet dat er iets mis met je is. Nee, je bent gewoon een mens. Vaak doen we dat onbewust en is het een soort overlevings-ding van wat je vroeger als kind deed. Het zegt iets over wat jij van huis uit hebt meegekregen en wat je blijkbaar nog niet hebt losgelaten. Misschien deed jij het volgens je ouders niet altijd ‘goed’ en zocht je dan manieren waarbij je WEL goedgekeurd werd. Als volwassene herhaal je dat door jezelf bijvoorbeeld in allerlei bochten te wringen voor anderen, om te laten zien ‘dat je het goed doet’. Je bent niet jezelf, maar je bent aan het pleasen. Vooral als gevoelige HSP-er ga je dat een keer merken. Bij mij kwam het terug in de vorm van vage lichamelijke klachten en een bijna-burn-out. Onbegonnen werkEn als jij dit herkent van het ‘goed willen doen’: